به احترام تو ، تمام قد می ایستم …

تو را می ستایم

نه به خاطر  حماسه ها که آفریدی ،

نه به خاطر  معامله با حضرت دوست بر سر جان شیرینت

، نه به خاطر  دستهای مهربان و خشن و پینه بسته و مردانه ات ،

گاه کوچک و بچه گانه ات و گاه ظریف و لطیف و زنانه ات ،

که آنگاه که باید ،

آر پی جی زن می شد یا بی سیم چی ،

وسیله التماس و خواهش در برابر فرمانده می شد

که چند ماه کسری سن تو را ببخشد یا مرهمی می شد بر زخم برادر مجروحت ،

و گاه در نهایت خلوت و سکوت شبها دست نیاز می شد به سوی عزیز بی نیاز .